British Gestalt Journal 2011, Vol. 20, Nr 2, 22-27
CHRISTINE STEVENS, JANE STRINGFELLOW, KATY WAKELIN I JUDITH WARING(1). TŁUMACZENIE: RENATA MIZERSKA
Otrzymano 5 sierpnia 2011
Wstęp
Artykuł podsumowuje wyniki trwającego trzy lata projektu badawczego przeprowadzonego przez środowisko psychoterapeutów Gestalt w Wielkiej Brytanii. Jest to przykład badania głównie ilościowego, opartego o dane kliniczne, przeprowadzonego z zachowaniem rygorystycznych wymagań metodologicznych. Realizacja tego projektu była możliwa dzięki zaangażowaniu wolontariuszy i minimalnym nakładom finansowych. Uzyskane wyniki mogą być porównywane z danymi dostępnymi w krajowych bazach danych, pochodzącymi z podobnych projektów, które zrealizowano w Wielkiej Brytanii. Pokazują one, że psychoterapeuci Gestalt są tak samo skuteczni jak psychoterapeuci innych modalności, którzy pracują w ramach NHS (National Health System)(2) oraz w podstawowej opiece medycznej.
Tło
W Wielkiej Brytanii psychoterapeuci Gestalt pracują zarówno w ramach praktyki prywatnej, w ramach wolontariatu, jak również w ośrodkach finansowanych przez NHS i oferujących terapię psychologiczną oraz poradnictwo (counselling) (3). Osoby pracujące w NHS są częściej zatrudnione z uwagi na wykształcenie w obszarze pielęgniarstwa ze specjalnością psychiatryczną, czy też ze względu na wykształcenie psychologiczne, niż z uwagi na ukończenie akredytowanego szkolenia w zakresie psychoterapii Gestalt.
IAPT (Improving Access to Psychological Therapies), finansowana przez państwo inicjatywa, została powołana by rozwijać usługi poradnictwa w podstawowej opiece medycznej i opiera się na danych z raportu Layard z 2007 roku. IAPT wprost faworyzuje terapię behawioralno-poznawczą (CBT) jako tą, która ma potwierdzenie w większej liczbie badań. Z uwagi na stosowanie stałych protokołów postępowania CBT jest najczęściej badaną modalnością psychoterapeutyczną. Protokoły te umożliwią standaryzację procedury zbierania danych i z tego powodu terapia ta łatwiej może spełnić kryteria Narodowego Instytutu Zdrowia (NICE) dla badań typu evidence based. Tego rodzaju badania są uznawane za złoty standard w badaniach klinicznych.
Terapie, które opierają się bardziej na procesach w relacji klient-terapeuta, w mniejszym stopniu mogą być badane wg takiej metodologii i z tego też powodu zdają się mieć mniejsze potwierdzenie w badaniach prowadzonych wg kryteriów NICE.
W Wielkiej Brytanii większość szkoleń w zakresie psychoterapii Gestalt jest prowadzona przez prywatne instytuty. Pomimo tego, że posiadają one umowy o partnerstwie z uniwersytetami, to nie mają dostępu do grantów uniwersyteckich. W efekcie są to szkolenia mające mocne podstawy kliniczne oraz praktyczne, ale mające dostęp do nielicznych tylko środków na zaawansowane badania kliniczne i co się z tym wiąże, niewielką liczbę publikacji. Realizowane przez instytuty projekty badawcze obejmują zazwyczaj małe grupy i pogłębione opisy przypadków. Uzyskane wyniki pozwalają rozwijać umiejętności i rozumieć proces, jednak mają ograniczone zastosowanie w szerszym kontekście. Nie podejmują również problemów wymagających liczniejszych grup osób badanych oraz użycia narzędzi badawczych, które przeszły walidację.
Pomimo to wielu psychoterapeutów Gestalt chce pracować w ośrodkach państwowych, tak jak ich koledzy z innych modalności. Bez względu na sektor, w jakim pracują, czują się odpowiedzialni, za jakość i standardy pracy oraz odpowiedzialni za możliwość satysfakcjonującej oceny skuteczności tego, co robią.
W 2007 roku na liście dyskusyjnej prowadzonej przez GPTI (Gestalt Psychotherapy Training Institute) (4) został podjęty problem szukania sposobu badania skuteczności pracy psychoterapeutów Gestalt. Jedna z członkiń grupy, Jane Stringfellow, zaoferowała swoją pomoc w koordynowaniu projektu. Kolejnym krokiem był wybór znanego narzędzia badawczego, jakim jest CORE, jako narzędzia zbierania danych o pracy psychoterapeutów Gestalt. Umożliwia ono uzyskiwanie danych porównawczych z danymi psychoterapeutów pracujących w innych podejściach, w tym terapeutów poznawczo-behawioralnych.
CORE
System CORE (Clinical Outcomes in Routine Evaluation) jest obecnie najszerzej używanym narzędziem do audytu, oceny oraz badania efektów terapii psychologicznych i usług poradnictwa w Wielkiej Brytanii. Został opracowany przez interdyscyplinarny zespół badaczy i terapeutów w latach 1995–1998 w Psychological Therapies Research Centre na University of Leeds. W 1998 CORE stał się samofinansującym przedsięwzięciem. Krajowa baza danych CORE zawiera obecnie dane około 50.000 klientów (5).
Szczegóły powstawania i stosowania CORE zostały opisane w innej publikacji (Barkhami in., 2006). Podsumowując, CORE składa się z kwestionariusza, który wypełnia klient na początku i po zakończeniu terapii. Pytania zawarte w CORE dotyczą tego jak czuła się dana osoba w trakcie ostatniego tygodnia. Terapeuta wypełnia formularz oceny klienta na początku terapii i po jej zakończeniu.
Kwestionariusz składa się z 34 pozycji, które mierzą: subiektywny dobrostan, problemy lub objawy, poziom funkcjonowania w życiu, ryzyko podejmowania działań destrukcyjnych. Uzyskane wyniki są uśredniane by uzyskać średni wynik dla obecnego poziomu dystresu psychologicznego, który jest mierzony w skali od „zdrowy” do „ciężki”. Porównanie uzyskanych wyników pre i post pozwala uzyskać wynik informujący czy poziom dystresu się zmienił i w jakim stopniu się zmienił. System wymaga, by każdy terapeuta pracujący w danym miejscu, ocenił każdego klienta. Dzięki temu można uzyskać kompleksowe profile klientów, a nie tylko profile tych, którzy wypadają dobrze.
Narzędzie CORE powstało by dostarczać managerom i praktykom informacji o jakości i skuteczności oferowanych usług. Nie jest to narzędzie dostosowane specyficznie do badania terapii Gestalt - wręcz przeciwnie w formularzu zakończenia terapii, w liście wyboru typu terapii, terapeuta nie znajdzie pozycji „podejście Gestalt”, musi wybrać „pozostałe”. Pomimo to podjęto decyzję by użyć właśnie ten system. Przy dokonywaniu wyboru miał też znaczenie na fakt, że w ośrodkach oferujących terapię psychologiczną jest to najczęściej stosowane narzędzie w kraju (6).
Wielu psychoterapeutów Gestalt pracujących w ramach NHS przekazuje dane w ten właśnie sposób, jednak ich tożsamość psychoterapeuty Gestalt pozostaje ukryta w ramach zespołu, w którym pracują, jako całości. To, co było odmienne w tym konkretnym projekcie to to, że dane były zbierane przez psychoterapeutów Gestalt w ich pracy, z uwzględnieniem pracowników sektora publicznego, wolontariatu i psychoterapeutów pracujących w ramach prywatnych gabinetów.
Projekt badawczy
Jednym z wyzwań tego projektu badawczego było zaplanowanie i skoordynowanie średniej wielkości przedsięwzięcia mając do dyspozycji jedynie wolontaryjną pracę oraz zainteresowanie i motywację osób ze środowiska Gestalt. Grupa sterująca projektem, która składała się z 6 osób, rozpowszechniła informacje przez listę mailingową GPTI (Gestalt Psychotherapy & Training Institute). John Mellor-Clark, jeden z twórców systemu CORE, uczestniczył w konferencji GPTI w czerwcu 2007 roku, podczas której zaprezentował uczestnikom narzędzie. W listopadzie tego samego roku odbyło się jednodniowe szkolenie w Birmingham, w którym uczestniczyło ponad 30 psychoterapeutów Gestalt zainteresowanych wzięciem udziałem w projekcie badawczym. By wesprzeć projekt powstał Gestalt Practice Research Network, który w ramach grupy online oferował możliwość wymiany informacji. Komitet Wykonawczy GPTI sfinansował zakup licencji dla pierwszego roku trwania projektu oraz pokrył koszty szkolenia dla osoby wprowadzającej dane do systemu. Około 40 psychoterapeutów Gestalt zarejestrowało się i zgodziło się przekazywać zestawy danych. Członkini grupy, Ros Gilham, stworzyła sposób kodowania danych dotyczących kontekstu, w jakim pracuje dany terapeuta i kodowania danych o jego doświadczeniu w pracy. Program został zainstalowany w gabinecie Christine Stevens w Nottingham, w którym również zbierano wypełnione zestawy formularzy. W trakcie trzech lat trwania projektu wolontariusze, w tym Jane Stringfellow, Judith Waring, Ros Gilham, Carole Ashton, spotykali się okresowo, by wprowadzać dane do programu. W listopadzie 2009 roku Bill Andrews, przedstawiciel CORE, przekazał instrukcje dotyczące analizy danych oraz sprawdził poprawność wprowadzonych do tego momentu danych. Podczas konferencji UKAGT w czerwcu 2009 Christine Stevens i Judith Waring zaprezentowały projekt. Na tym etapie otrzymano 105 zestawów formularzy. W czerwcu 2010 roku zakończyliśmy zbieranie danych.
Zebrano informacje dotyczące 249 klientów. Dane dla 180 osób spełniały warunek kompletności i można było je uwzględnić w analizie. Powodem tak dużej różnicy między zebranymi, a spełniającymi kryteria do analizy zestawami formularzy, była wcześniejsza prośba by terapeuci przekazywali wszystkie dane a nie tylko te, które są kompletne. Oznaczało to, że zebrano dane od klientów, którzy pojawili się jeden raz lub tych klientów, którzy nagle zakończyli terapię.
Część danych nieuwzględniona w analizie z powodu braku formularzy z końca terapii (10,4%) dotyczyła pracy z klientami długoterminowymi. Inne powody niekompletności formularzy wynikały z zapomnienia o konieczności ich wypełnienia na koniec terapii albo wynikały z innych powodów. Wyniki CORE pre i post muszą mierzyć skutki oddziaływania. 50% psychoterapeutów, którzy wzięli udział w badaniu, było na znacznym poziome zaawansowania szkolenia w psychoterapii Gestalt i było zatrudnionych w ramach podstawowej opieki medycznej. Zebrali oni 25% zestawów danych uwzględnionych w niniejszej analizie.
Zebrane informacje można analizować w dwóch obszarach: pierwszy dotyczy opisu pewnych charakterystyk grupy badanej klientów a drugi porównania wyników uzyskanych w tym badaniu z wynikami innych opublikowanych badań.
Opis danych
Należy zauważyć, że 70% klientów biorących udział w badaniu Gestalt, zostało skierowanych przez lekarza pierwszego kontaktu i miało głównie kontakt z terapeutami pracującymi w ramach podstawowej opieki medycznej. Kolejną dużą grupą byli klienci, którzy zwrócili się do terapeuty sami, najczęściej do prywatnego gabinetu – 14% osób badanych. Inni (7,3%) zostali skierowani przez innego terapeutę, przez członka rodziny lub przyjaciela (3,2%), psychiatrę (1,9%) i instytucjach oświatowych (1,2%). Około 70% klientów stanowiły kobiety, w przeważającej części pochodzenia brytyjskiego lub europejskiego, rasy białej (90,4%). Mniej niż jedna trzecia klientów mieszkała z dziećmi, 24% mieszkało samemu a 34% z partnerem.
Pod względem wieku największą grupą byli trzydziestolatkowie (31%), kolejną dużą byli czterdziestolatkowie (27,3%). W grupie badanych było więcej dwudziestolatków (18,9%) niż pięćdziesięciolatków (12,4%), a udział osób starszych niż pięćdziesiąt dziewięć lat wyniósł 8,8%.
Tabela 1. Ocena stanu - zgłaszane przez klienta problemy
Większość klientów (83%), miała sesje raz w tygodniu. 91% planowanych sesji się odbyła.
Wypełniane przez psychoterapeutów formularze oceny CORE zostały podzielone wg kategorii opisujących problemy klienta, które zgłaszał on podczas spotkania diagnostycznego. Kategorie te prezentuje Tabela 1. Terapeuta mógł użyć każdą z kategorii, jaka była adekwatna w przypadku danego klienta.
Rozkład zgłaszanych problemów jest typowy dla osób objętych podstawową opieką medyczną i wynika to z faktu, że znaczna część terapii Gestalt uwzględniona w tym badaniu, była przeprowadzona w takich właśnie placówkach.
Wyniki porównawcze
Innym sposobem korzystania z danych zebranych przy użyciu CORE jest porównanie średnich wyników 34 odpowiedzi udzielonych przed i po zakończeniu terapii. Im niższy wynik uzyskany przez osobę badaną, tym wyższy w ocenie danej osoby poziom jej dobrostanu, wiążący się z mniejszym nasileniem objawów, lepszym poziomem funkcjonowania w życiu i niższym ryzykiem podejmowania działań destrukcyjnych (risk of harm) (7). Porównując wynik uzyskany przez osobę badaną przed i po zakończeniu terapii można zaobserwować czy klient ocenił siebie, jako osobę radzącą sobie lepiej w opisanych powyżej czterech kategoriach po odbyciu terapii.
Dodatkowo mając możliwość zobaczenia czy klient radzi sobie w swojej ocenie lepiej, można porównać wyniki z tego badania z wynikami, jakie uzyskały osoby biorące udział w innych badaniach. Danymi porównawczymi dla grupy Gestalt z tego badania są wyniki opublikowane w czterech artykułach. Zostały one przedstawione w Tabeli 2 i Tabeli 3.
Dzięki użyciu dużych zbiorów danych dwa z wybranych artykułów – artykuły opublikowane przez Stiles i in. (2008) i Mullin i in. (2006) – traktuje się, jako dane referencyjne, na podstawie, których placówki i praktyktycy mogą dokonywać porównań.
W dwóch badaniach Stiles i in. (2006, 2008) korzystano z narzędzia CORE. Badania te dotyczyły porównania skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej, terapii skoncentrowanej na osobie i terapii psychodynamicznej w placówkach podstawowej opieki medycznej i w placówkach NHS. Otrzymane wyniki pokazują, że stosując różne podejścia teoretyczne w terapii, można uzyskać porównywalną skuteczność. Takie zjawisko jest znane jako paradoks równoważności (equivalence paradox): metody oddziaływania opierające się na odmiennych i różnych podstawach teoretycznych, filozoficznych i stosowanych technikach pozwalają osiągać podobne wyniki mierzone przez narzędzie CORE.
Mullin i in. (2006) skupili się w swojej publikacji na ustaleniu wyników referencyjnych dla klientów wypełniających kwestionariusze CORE. Klienci odbywali wizyty w ramach podstawowej opieki medycznej u różnych psychoterapeutów i z różnych powodów. Autorzy przyjęli możliwie jak największą próbę osób badanych, by móc wyznaczyć wartości referencyjne, które mogą być używane do porównań w innych badaniach.
Armstrong (2010) użył dane CORE do oceny skuteczności counsellorów pracujących w ramach opieki zdrowotnej i mających za sobą minimalne szkolenie. Uzyskane przez niego wyniki wskazują, że tak dobrana grupa badana jest mniej skuteczna niż inni profesjonaliści.
Tabela 2. Porównanie średnich - różnice
M - średnia arytmetyczna, SD - odchylenie standardowe
a – brak informacji
Tabela 2 pokazuje średnie wyników dla 34 pytań kwestionariusza CORE, uzyskanych zarównywano w badaniu przeprowadzonym przed rozpoczęciem, jak i po zakończeniu terapii.
W badaniu Gestalt średnia wyników uzyskanych przed rozpoczęciem terapii wyniosła 18,3 i jest nieznacznie wyższa niż średnia z badania referencyjnego, która ma wartość 17,5 i była wyższa niż średnie wyników uzyskanych w dwóch badaniach porównawczych – odpowiednio 17,4 i 17,6. Oznacza to, że klienci będący w terapii Gestalt byli średnio w większym dystresie niż osoby, które zostały uwzględnione w badaniach porównawczych. Nie należy wyciągać zbyt daleko idących wniosków na tej podstawie, gdyż różnice zawierają się w jednym odchyleniu standardowym
(SD = 7,4).
W badaniu Gestalt średnia wyników po zakończeniu terapii zmniejszyła się do 9,9. Zaobserwowana zmiana jest trochę niższa niż wyniki uzyskane w badaniu referencyjnym i badaniach porównawczych.
Różnica pre-post jest miarą między pomiarem CORE dokonanym przed i po terapii. Wynik na poziomie 8,4 jest porównywalny w wynikami wynoszącymi odpowiednio 8,8 i 8,9 z badań porównawczych dla terapii behawioralno-poznawczej, terapii skoncentrowanej na osobie i terapii psychodynamicznej oraz z wynikiem uzyskanym w badaniu referencyjnym wynoszącym 9,0.
Na podstawie uzyskanych wyników można powiedzieć, że terapia Gestalt jest tak samo skuteczną formą terapii jak inne modalności, które były badane przy użyciu narzędzia CORE.
Miarą jaka umożliwia porównywanie skuteczności jest wskaźnik wielkości efektu (effect size). Jest on umieszczony po prawej stronie kolumny pre-post. Wskaźnik wielkość efektu jest definiowany, jako różnica średnich wyników uzyskanych przed i po terapii podzielona przez wartość odchylenia standardowego wyników z przed terapii.
W naszym badaniu uzyskaliśmy wynik trochę niższy w niż wyniki otrzymane w innych badaniach porównawczych. Nie dotyczy to badania Armstronga (2010), w którym terapeutami były osoby niewykwalifikowane. Mając jednak na uwadze, że w badaniu Gestalt około ¼ danych była zebrana przez praktyków, którzy nie mieli ukończonego swojego treningu w psychoterapii, wskaźnik wielkości efektu na poziomie 1,12 jest nadal porównywalny z wynikami uzyskanymi w innych badaniach: 1,36, 1,39 i 1,42. Na podstawie danych uzyskanych przy zastosowaniu CORE można wnioskować o tym, że terapia Gestalt jest tak samo skuteczną formą terapii jak terapie innych modalności.
Wyniki CORE
W literaturze dotyczącej CORE używa się dodatkowych, standardowych metod oceny skuteczności terapii. Dwie metody są opisane w Tabeli 3 i są to:
- Znacząca poprawa stanu (reliable improvement) – zdefiniowana jako spadek (np.: osoba czuje poprawę) w wyniku CORE na poziomie 5 i więcej punktów. Wskaźnik ten został stworzony by pokazać zmianę, „która jest wystarczająco duża, tak by zasadnie odrzucić alternatywne wyjaśnienia wskazujące na przypadkowy charakter zmiany” (str. 69, Mullin i in., 2006). W tej kategorii część osób będzie doświadczać poprawy w rozumieniu efektów klinicznych (patrz niżej). Kategoria „tylko znacząca poprawa” jest przypisywana tym z klientów, którzy osiągnęli znaczącą poprawę, ale nie poprawę efektów klinicznych.
- Znacząca i klinicznie istotna poprawa (RCSI) – zdefiniowana, jako spadek wyników CORE o 5 lub więcej punktów (jak powyżej) oraz przesunięcie z grupy klinicznej do grupy nieklinicznej (poniżej 10). Oznacza to, że klient na ten moment wydaje się należeć do populacji ogólnej a nie do populacji klinicznej tzn. do grupy osób, które zazwyczaj zaczynają psychoterapię. Mówiąc wprost można ich teraz uznać za „wyleczonych”.
- Obydwie miary są wykazane w kolumnie (1) i pokazują procent klientów, którzy wykazali poprawę. Dla badania Gestalt jest to 74,1% lub inaczej mówiąc około ¾ klientów(8).
- Inną kategorią jest znaczące pogorszenie stanu (reliable deterioration) np.: ostateczny wynik CORE jest o 5 punktów wyższy niż na początku terapii. Pomimo, że część klientów w grupie badanej pogorszyła się to żaden z tych klientów nie znalazł się w kategorii znaczącego pogorszenia stanu.
Tabela 3. Znacząca i klinicznie istotna poprawa – porównanie z wynikami innych badań
N nie jest podane dla badania Mullin i in. (2006), oszacowanie własne autorów
W badaniu uwzględniono 135 osób (9) - tylko tych klientów, dla których uzyskano wyniki CORE pre i post.
Dla porównania w Tabeli 3 uwzględniono wyniki z innych badań. Średnia miara poprawy uzyskanej w badaniu Stiles i in. jest podana razem dla różnych modalności, z uwagi na to, że różnice między terapiami nie okazały się istotne. Jak można zobaczyć w Tabeli 3, wyniki uzyskane przez psychoterapeutów Gestalt znajdują się na poziomie 56,3% znaczącej i klinicznie istotnej poprawy stanu klienta (10). Są one zbliżone do wyników z badań porównawczych, które wyniosły 53,8%, 58,3% i 61,0%.
Wynik uzyskany przez Armstronga (2010) znajduje się na niższym poziomie RSCI – 30,5%. Wyjaśnieniem tak niskiego wyniku w tym badaniu jest fakt, że przedstawia ono wyniki, jakie uzyskały osoby pracujące, jako counsellor i mające za sobą minimalny trening w psychoterapii. Wnioski końcowe z badania Armstronga zawierają stwierdzenie, iż „całkowity efekt poradnictwa wynosił ledwie połowę wyników osiągniętych przez profesjonalnych psychoterapeutów w badaniach referencyjnych” (Armstrong, 2010, str. 27). Osoby pracujące w poradnictwie są znacząco mniej skuteczne niż grupa psychoterapeutów Gestalt biorących udział w opisywanych w tym artykule badaniu, dotyczy to również psychoterapeutów Gestalt będących w trakcie szkolenia.
W grupie badanej około 74% klientów osiągnęła poprawę lub powrót do zdrowia, 56% osiągnęło znaczącą i klinicznie istotną poprawę a 18% osiągnęło znaczącą poprawę. Około 26% osób z grupy badanej doświadczyło braku znaczącej zmiany. Uzyskane wyniki można najbardziej porównać do badania Stiles i zespołu (2008). Dotyczyło ono również psychoterapeutów pracujących w ramach podstawowej opieki medycznej.
Badanie Mullin i in. (2006) było badaniem, dzięki któremu powstały miary porównawcze CORE dla poradnictwa krótkoterminowego w ramach podstawowej opieki medycznej. Około 78% i 72% osób badanych osiągnęło powrót do zdrowia lub poprawę. Jest to wynik porównywalny do wyniku, jaki otrzymaliśmy w naszym badaniu dla psychoterapeutów Gestalt – 74%.
Podsumowując, uzyskane wyniki potwierdzają paradoks równoważności, jaki został zaobserwowany w innych badaniach opisanych w literaturze (Stiles i in., 2006, 2008): psychoterapeuci Gestalt są tak samo skuteczni jak inni psychoterapeuci pracujący w podstawowej opiece medycznej.
Posłowie
Opisany projekt był innowacyjnym eksperymentem przeprowadzonym przez bardzo zmotywowane środowisko psychoterapeutów Gestalt. W projekcie wykorzystano niskokosztowe metody badawcze. Pokazuje to, że bazując na współpracy można realizować projekty badawcze.
Badania naukowe nie są czymś, co inni ludzie robią, to działania, w jakie my sami możemy się angażować, jako praktycy. Nawet, jeśli napotykaliśmy trudności. Trudno jest utrzymać wyskoki poziom motywacji przez cały czas trwania projektu i istnieje również granica, w jakie działania wolontaryjne może zaangażować się pracujący psychoterapeuta.
Prawdziwy świat badań naukowych wymaga rygorystycznego, systematycznego i zgodnego z przyjętą metodologią zbierania danych. Sprowadza się to często do żmudnego, starannego wypełnienie formularzy, zbierania i wysyłania zbiorów danych tak by zapewnić ich jak największą kompletność. Dla psychoterapeutów, którzy szkolili się w podejściu skoncentrowanym na relacji, których na co dzień interesuje bogactwo niuansów kontaktu z drugim człowiekiem, takie dodatkowe wymaganie może wydawać się antytezą do tego, co wydaje się być ich pracą.
Zawsze napotyka się na problemy badawcze, na przykład niektórzy z nas spieraliby się czy klient, który osiągną znaczące poszerzenie świadomości poprzez pogłębienie relacyjności może czuć się gorzej w ostatnim tygodniu terapii niż na początku terapii, pomimo lepszego poziomu funkcjonowania w życiu. Prawda jest taka, że nie możemy być pełni samozadowolenia.
Jeśli jako psychoterapeuci Gestalt nie będziemy poważnie traktować wyzwania, jakim jest omawianie i poddawanie ocenie efektów naszej pracy terapeutycznej, to możemy pozostać osamotnieni w rozmowach prowadzonych jedynie między sobą i ograniczeni jedynie do tych klientów, których stać na terapię w prywatnym gabinecie (Stevens, 2008, str. 315).
Wybraliśmy CORE dlatego, że jest on najczęściej stosowanym w Wielkiej Brytanii narzędziem i część z psychoterapeutów Gestalt już z niego korzysta w swoim miejscu pracy. Nasze badanie pokazuje, że jeśli narzędzie to jest stosowane do pomiaru pracy psychoterapeutów Gestalt lub osób będących w szkoleniu w psychoterapii Gestalt, to wyniki jakie te osoby uzyskują są bardzo zbliżone do wyników uzyskiwanych przez terapeutów innych modalności uwzględnionych w systemie CORE takich jak: psychoterapia skoncentrowana na osobie, poznawczo-behawioralna czy psychodynamiczna.
Uzyskane wyniki są zgodne z wynikami CORE, jakie uzyskiwano w innych prowadzonych przez lata badaniach. Jednocześnie badanie to pokazało, że wyniki uzyskiwane przez poszczególnych psychoterapeutów mogą się różnić aż 10-krotnie.
Być może, mając potwierdzenie w badaniach dla terapii Gestalt, jako modalności psychoterapeutycznej zadamy sobie pytanie „Jak mogę się stać bardziej skutecznym terapeutą Gestalt?”
Podziękowania
Autorzy chcą podziękować wszystkim osobom, które wzięły udział w projekcie badawczym Gestalt CORE. Z wdzięcznością dziękujemy GPTI za trzyletni grant. Również dziękujemy zespołowi CORE za pomoc i wsparcie.
Pamięci Ros Gilham, która wielkodusznie wspierała stworzenie tego projektu swoją energią i entuzjazmem. Niestety zmarła przed jego zakończeniem.
- Autorzy są wymienieni w porządku alfabetycznym.
NHS (National Health System) to odpowiednik polskiego NFZ - przyp. tłum.
Counselling – rodzaj usługi o charakterze psychologiczno-terapeutycznym - przyp. tłum.
GPTI - jedna z największych grup skupiających terapeutów Gestalt w Wielkiej Brytanii
Obecnie jest już znacznie większa - przyp. tłum.
W Wielkiej Brytanii - przyp. tłum.
Działania, których podejmowanie przez klienta stanowi zagrożenie dla niego samego lub dla innych osób - przyp. tłum.
W badaniu referencyjnym Mullin i in. (2006) użyto 5 jako kryterium znaczącej zmiany, tak jak w niniejszym artykule. W badaniach Stiles i in. (2006, 2008) używano 4,8. Nie powinno to mieć dużego wpływu na wyniki.
W badaniu Gestalt jedynie klienci, którzy odpowiedzieli na 30 z 34 pytań zostali uwzględniani w grupie badanej. Dodatkowo nie uwzględniono klientów których wyniki pre-post są poniżej 10, jako, że z definicji nie mogli oni uzyskać znaczącej klinicznie zmiany (patrz Stiles i in. (2006, 2008)).
Dotyczy wartości RSCI - przyp. tłum.
BIBLIOGRAFIA
Armstrong, J. (2010). How effective are minimally trained/experienced volunteer mental health counsellors? Evaluation of CORE outcome data. Counselling and Psychotherapy Research, 10, 1, str. 22–31.
Barkham, M., Mellor-Clark, J., Connell, J. and Cahill, J. (2006). A core approach to practice-based evidence: A brief history of the origins and applications of the CORE-OM and CORE System. Counselling and Psychotherapy Research, 6, 1, str. 3–15.
CORE http//www.coreims.co.uk/index.php?name=EZCMS&page_id=39&menu=504 (odwiedzone 5.08.2011).
Stevens, C. (2008). Can CORE measure the effectiveness of Gestalt Therapy? W Brownell. P. (red.), Handbook for Theory, Research and Practice in Gestalt Therapy. Cambridge Scholars Publishing, Newcastle, UK.
Stiles, W. B., Barkham, M., Mellor-Clark, J. and Connell, J. (2008). Effectiveness of cognitive-behavioural, person-centred, and psychodynamic therapies in UK primary-care routine practice: replication in a larger sample. Psychological Medicine, 38, str. 677–688.
Stiles, W. B., Barkham, M., Twigg, E., Mellor-Clark, J. and Cooper, M. (2006). Effectiveness of cognitive-behavioural, personcentred and psychodynamic therapies as practised in UK National Health Service settings. Psychological Medicine, 36, str. 555–566.
Autorzy
Christine Stevens, PhD
Jest wydawcą British Gestalt Journal. Terapeutka, superwizorka, trenerka, pisarka, członek zespołu ds programów doktoranckich w psychoterapii w Metanoia Institute. Interesuje się kretywnymi podejściami w badaniach i praktyce. Obecnie studiuje sztuki piękne. W projekcie CORE była odpowiedzialna za bazę danych oraz koordynację procesu wprowadzania oraz analizę danych.
Adres do korespondencji: Mdanychalvern House, 41 Mapperley Road, Nottingham, NG3 5AQ, UK.
Email: christine@mappmed.co.uk
Jane Stringfellow
W 2007 roku uzyskała dyplom GPTI. W ciągu ostatnich 12 lat pracowała, jako psychoterapeutka, counsellor, a następnie jako psychoterapeutka Gestalt akredytowana przez UKCP w obszarze zdrowia psychicznego, zarówno w placówkach NHS, jak i w prywatnym gabinecie. Posiada dużo doświadczenia w obszarze oceny efektów pracy w ramach NHS. Korzystając z tego doświadczenia zaangażowała się w stworzenie projektu Gestalt CORE. Zawsze z ciekawością podchodziła do zagadnień pomiaru tego, co jest tak trudne do zmierzenia, z ostrożnością interpretowała uzyskane wyniki. W tym roku zakończyła swoją aktywność zawodową w zakresie psychoterapii oddając się przyjemności życia wiejskiego. Od roku nie jest już aktywna w projekcie.
Adres do korespondencji: janestringfellow@blueyonder.co.uk
Katy Wakelin
Uzyskała tytuł doktora na European University Institute we Florencji. Wcześniej pracowała na University of Maastricht, w National Institute of Economic and Social Research w Londynie oraz na University of Nottingham. Ukończyła studia z psychoterapii Gestalt w Sherwood Institute. Prowadzi niewielki prywatny gabinet. Ma dwóch małych synów. Pracuje jako asystent wydawcy British Gestalt Journal.
Adres do korespondencji: 17 Thorncliffe Road, Nottingham NG3 5BQ, UK.
Email: katywakelin@hotmail.com
Judith Waring, MA
Jest członkinią Gestalt Psychotherapy Training Institute w Wielkiej Brytanii. Ma doświadczenie w pracy w obszarze zdrowia psychicznego w ramach NHS. Obcenie jest superwizorką i prowadzi psychoterapię w York w Wielkiej Brytanii.
Adres do korespondencji: 6 Norfolk Street, York, YO23 1JY, UK.
Email: judithwaring3@gmail.com
11. UKCP (UK Council for Psychotherapy) – Rada ds Psychoterapii w Wielkiej Brytanii - przyp. tłum.
12. W 2011 - przyp. tłum.